دولت آمریکا در جهت تقویت قدرت نرم و افزایش نفوذ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی خود اقدام به طرح‌ریزی برنامه‌های ویژه‌ای کرده است. این برنامه‌ها که بر اساس دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده تعریف می‌شود، شامل برنامه‌هایی است که با عدم دخالت مستقیم و صرف هزینه کم، بیشترین منفعت را به ارمغان می‌آورد.
دیپلماسی عمومی به برنامه‌ها و فعالیت‌هایی اطلاق می‌شود که تحت نظر و حمایت یک دولت و به‌منظور تحت تأثیر قرار دادن افکار عمومی کشورهای دیگر، به کار می‌رود و ازجمله ابزار این عمل رادیو، تلویزیون، ماهواره و غیره است.[1] آمریکا تنها کشوری است که به شکلی سازمان‌دهی شده به دنبال مخاطب و تحت تأثیر قرار دادن مردم سراسر جهان است.
هدف اصلی ایالات‌متحده از فولبرایت، شست‌وشوی مغزی افراد و سپس بازگرداندن آن‌ها به کشور خود برای انجام نیات ایالات‌متحده است. درواقع حاصل فعالیت کمیسیون مبادلات فرهنگی و آموزشی آمریکا ظهور طیفی از روشنفکران فرمان‌بردار آمریکا در آن کشور است.
فعالیت‌های تبادل آموزشی و فرهنگی هسته اصلی اقدامات سازمان اطلاعاتی ایالات‌متحده را تشکیل می‌دهد و برنامه فولبرایت (Fulbright) ازجمله مهم‌ترین فعالیت‌های آموزشی و فرهنگی است که در جهت تحقق اهداف دیپلماسی عمومی آمریکا و استثمار کشورها، با تأیید کنگره ایالات‌متحده و اختصاص بودجه و حتی دریافت کمک‌های مالی از مؤسسات مختلف در وزارت خارجه آمریکا پیگیری می‌شود
رئیس‌جمهور جان اف. کندی (John F. Kennedy) با امضای لایحه‌ای برای تقویت برنامه تبادل آموزشی و فرهنگی، برنامه ی سناتور ویلیام فولبرایت که از ارائه‌کنندگان این لایحه به کنگره بود، تایید کرد.
برنامه فولبرایت بعد از جنگ جهانی دوم و باهدف به اصطلاح افزایش دانش و آگاهی مردم جهان از یکدیگر و در جهت افزایش صلح و دوستی و کاهش جنگ،در سال 1946 توسط سناتوری به نام جی. ویلیام فولبرایت (J. William Fulbright) از ایالت آرکانزاس در قالب لایحه‌ای به کنگره آمریکا ارائه شد.
شارلوت بیرز (Charlotte Beers) معاون سابق وزیر امور خارجه در بخش دیپلماسی عمومی آمریکا، تشریح کرد که دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده دارای سه اهداف استراتژیک است: اول؛ تقویت ارزش‌ها و اعتقادات آمریکایی ، دوم نشان دادن دموکراسی و زمامداری مناسب آن در ایالات‌متحده، سوم حمایت از آموزش جوانان در کشورهای دیگر برای بهبود وجهه ایالات‌متحده!!
صدای آمریکا بودجه مالی ۱۵ میلیون و ۱۳۳ هزار دلاری دارد و روش ارائه برنامه آن به شکل تلویزیون ماهواره‌ای، رادیو ماهواره‌ای، وب‌سایت و موبایل سایت و رسانه اجتماعی است. رادیو فردا با بودجه مالی 6 میلیون و 967 هزار دلاری ازجمله دیگر این رسانه‌ها است و روش ارائه برنامه آن از طریق رادیو، تلویزیون، وب‌سایت و موبایل سایت و رسانه اجتماعی و دارای مجموع پخش رادیویی 168 ساعت در هفته است.
بیش از 350 تن از این دانش‌آموختگان ریاست دولت‌ها را به دست گرفته‌اند، ازجمله می‌توان به دیلما روسف (Dilma Rousseff) در برزیل، عبدالله گل (Abdullah Gül) در ترکیه، جولیا گیلارد (Julia Gillard) در استرالیا و حامد کرزای (Hamid Karzai) در افغانستان اشاره کرد
آمریکایی‌ها باور داشتند که این کار می‌تواند به درک متقابل رهبران و نهادها کمک کند. با امضای رئیس‌جمهور هری ترومن (Harry S. Truman) بر لایحه کنگره در سال 1946،طرح تبادلات فرهنگی باهدف ایجاد شبکه‌های تبادل فعال و اشتراک‌گذاری اطلاعات برای پیشرفت و نوآوری آغاز شد.
خانم تارا ساننشاین (Tara Sonenshine) معاون دیپلماسی عمومی وزارت خارجه آمریکا طی سخنانی در مرکز شهروندی جهانی هدف اصلی برنامه فولبرایت را افشا می‌کند.
شواهدی که مؤید اثرگذاری برنامه فولبرایت هستند را می‌توان در دانشجویان سابقی دید که در حال حاضر به رهبرانی در حوزه‌ها و مناطق خود تبدیل‌شده‌اند. حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان یکی از دانش آموخته های برنامه تحصیلی فولبرایت است.
ایالات‌متحده با تأسیس دفاتر و بخش‌های خاص در ساختار سیاسی، ازجمله در وزارت خارجه، دیپلماسی عمومی را به‌عنوان یکی از ارکان اصلی دستگاه دیپلماتیک خود به شمار می‌آورد
درواقع دیپلماسی عمومی آمریکا را می‌توان برنامه‌ای منسجم و بلندمدت برای ارائه چهره‌ای موجه و باشکوه از آمریکا، فرهنگ و سبک زندگی آمریکایی قلمداد کرد که درصدد به حداقل رساندن هزینه‌های ناشی از مخالفت‌ها و رشد احساسات ضدآمریکایی در بسیاری از کشورهای جهان است.[2]ایالات‌متحده با تأسیس دفاتر و بخش‌های خاص در ساختار سیاسی، ازجمله در وزارت خارجه، دیپلماسی عمومی را به‌عنوان یکی از ارکان اصلی دستگاه دیپلماتیک خود به شمار می‌آورد. هرچند دیپلماسی عمومی عملاً باروی کار آمدن دولت بوش پسر و به دنبال حوادث ١١ سپتامبر به شکل کنونی آن موردتوجه قرارگرفته است، درگذشته نیز از آن علیه رقبا استفاده می‌کردند.
اختصاص بودجه به بیان ارزش‌های آمریکایی و تبلیغ سبک زندگی آمریکایی
از اولویت‌های دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده است.
کمیسیون مشورتی دیپلماسی عمومی آمریکا (ACPD) ازجمله‌ی این نهادهای تأثیرگذار، یک گروه دوحزبی است که در سال 1948 از سوی کنگره آمریکا تأسیس شد و وظیفه آن، طراحی، تدوین و پیشنهاد سیاست‌ها و برنامه‌های موردنیاز دستگاه‌های دولتی آمریکا در حوزه دیپلماسی عمومی و افزایش اثربخشی سیاست‌های مورداستفاده آن‌ها در این حوزه است.[3] عملکرد دیپلماسی عمومی در داخل آمریکا به‌عنوان توجیه‌کننده سیاست‌های امنیت گرایانه دولت‌مردان کاخ سفید و حملات به افغانستان و عراق، به شکلی منسجم دنبال شده است.[4]
کمیسیون مشورتی دیپلماسی عمومی آمریکا (ACPD).
در دوران کنونی، تلاش برای ایجاد تغییرات درونی در کشورهای مختلف جهان و زمینه‌سازی برای پذیرش سیاست‌های آمریکا، با توجه به تأثیرات بلندمدت و مزایای بالای آن‌که هزینه‌های کم‌تری را نسبت به روش‌های سنتی در پی دارد، موجب شده است تا دیپلماسی عمومی اکنون اهمیت زیادی در آمریکا پیدا کند.[5] شارلوت بیرز (Charlotte Beers) معاون سابق وزیر امور خارجه در بخش دیپلماسی عمومی آمریکا، تشریح کرد که دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده دارای سه اهداف استراتژیک است: اول؛ تقویت ارزش‌ها و اعتقادات آمریکایی برای ایجاد یک الگوی ارتباطی بر اساس ارزش‌های مشترک، دوم؛ نشان دادن دموکراسی و زمامداری مناسب آن در ایالات‌متحده و یک فضای باز برای برطرف کردن سوءتفاهمات میان کشورهای دیگر و ایالات‌متحده، سوم؛ حمایت از آموزش جوانان در کشورهای دیگر برای بهبود وجهه ایالات‌متحده.[6]
فعالیت‌های تبادل آموزشی و فرهنگی هسته اصلی اقدامات سازمان اطلاعاتی ایالات‌متحده را تشکیل می‌دهد و برنامه فولبرایت ((Fulbright ازجمله مهم‌ترین فعالیت‌های آموزشی و فرهنگی است که در جهت تحقق اهداف دیپلماسی عمومی آمریکا و استثمار کشورها، با تأیید کنگره ایالات‌متحده و اختصاص بودجه و حتی دریافت کمک‌های مالی از مؤسسات مختلف در وزارت خارجه آمریکا پیگیری می‌شود.[7]
برنامه فولبرایت در جهت تحقق سیادت آمریکا در سرتاسر جهان اجرا می‌شود.
تاریخچه برنامه فولبرایت
برنامه فولبرایت بعد از جنگ جهانی دوم و باهدف به‌اصطلاح افزایش دانش و آگاهی مردم جهان از یکدیگر و در جهت افزایش صلح و دوستی و کاهش جنگ،[8] در سال 1946 توسط سناتوری به نام جی. ویلیام فولبرایت (J. William Fulbright) از ایالت آرکانزاس (Arkansas) در قالب لایحه‌ای به کنگره آمریکا ارائه شد. او معتقد بود که یکی از دلایل جنگ‌های بزرگ، جدایی ملت‌ها و ناآشنایی آنان از یکدیگر است. در لایحه پیش‌بینی‌شده بود که از مازاد درآمد حاصل از فروش اموال به‌دست‌آمده از جنگ جهانی دوم برای تأمین مالی این لایحه استفاده شود. این برنامه در طرحی بنام «تبادلات فرهنگی» ارائه شد. طرح تبادلات فرهنگی باهدف ایجاد شبکه‌های تبادل فعال و اشتراک‌گذاری اطلاعات برای پیشرفت و نوآوری ارائه شد. فعالیت‌های فرهنگی که با فعالیت‌های ورزشی و هنری همراه شده بود، با تأکید بر افراد و مناطق محروم با شدت بیشتری پیگیری شد.[9]
کشورهای بدهکار به ایالات‌متحده، در صورت کمک به این طرح و صرف هزینه، از بدهی آن‌ها صرف‌نظر می‌شد. آمریکایی‌ها باور داشتند که این کار می‌تواند به درک متقابل رهبران و نهادها کمک کند. با امضای رئیس‌جمهور هری ترومن (Harry S. Truman) بر لایحه کنگره در سال 1946، این طرح آغاز شد.[10] پس از سال 1999، دفتر امور آموزشی و فرهنگی (ECA)، مسئولیت مدیریت فعالیت‌های مبادلات آموزشی و فرهنگی در حوزه دانشگاهیان، سازمان‌های غیردولتی و دیگر سازمان‌های جامعه مدنی را باهدف ادغام منابع برای دستیابی به منافع ملی و ایجاد ارتباط بین شهروندان آمریکایی و دیگر کشورها بر عهده گرفت که این امر سبب افزایش درک متقابل مردم و ترویج تبادل آزاد اطلاعات و افکار میان آن‌ها شد. بیشتر فعالیت‌ها مربوط به بنیاد فولبرایت، موقوفه ملی دموکراسی و دیگر نهادها است که این نهادها از کمک‌های مالی دولتی و مردمی برخوردارند و به‌عنوان یک منبع قوی در دیپلماسی عمومی ایالات‌متحده به شمار می‌آیند[11] موقوفه ملی برای دمکراسی یک سازمان قدرت نرم آمریکایی است که در ۱۹۸۳ برای ترویج دمکراسی پایه‌گذاری شد.[12]
رئیس‌جمهور جان اف. کندی (John F. Kennedy) پس از امضای لایحه‌ای برای تقویت برنامه تبادل آموزشی و فرهنگی، خودنویس را
به سناتور ویلیام فولبرایت که از ارائه‌کنندگان این لایحه به کنگره بود، تقدیم کرد.
نحوه گزینش
برنامه فولبرایت یک برنامه از نوع رقابتی و کمک مالی است که مبتنی بر شایسته‌سالاری در جهت تبادلات آموزشی در سطح بین‌المللی و برای دانشجویان و دانشمندان و متخصصان است که توسط دفتر امور آموزشی و فرهنگی وزارت امور خارجه آمریکا اجرا می‌شود.[13] این دفتر مشتمل بر دوازده نفر از افراد سرشناس آموزشی کشور است که مستقیماً توسط رئیس‌جمهور منصوب می‌شوند و وظیفه تعیین خط‌مشی کلی برنامه و تأیید نهایی متقاضیان را بر عهده‌دارند. برنامه فولبرایت با همکاری سازمان‌های مختلف مانند موسسه آموزش بین‌المللی و وزارت خارجه و غیره، در بیش از 150 کشور در سراسر جهان اجرا می‌شود.[14] این برنامه باهدف افزایش دانش و آگاهی و درک متقابل سایر کشورها با ایالات‌متحده، سالانه کمک مالی برای مطالعه و آموزش حدود 8 هزار نفر را فراهم می‌کند.[15] طبق این برنامه شهروندان آمریکایی که واجد شرایط برای دریافت کمک مالی شناخته شوند می‌توانند در سایر کشورها و شهروندان واجد شرایط دیگر کشورها می‌توانند در ایالات‌متحده تحصیل کنند.[16]
در هر کشور یک کمیسیون دوملیتی که شامل ایالات‌متحده و کشور متقاضی است، مسئولیت بررسی صلاحیت افراد متقاضی تحصیل را بر عهده دارد. افراد مختلف با توجه به دارا بودن ویژگی‌های مستعد بودن، از کشور درحال‌توسعه و تأیید توسط هشت معتمد محلی؛ شناسایی می‌شوند و به شورای فولبرایت مستقر در سفارتخانه آمریکا در آن کشور معرفی می‌شوند و سپس کمیسیون در 7 مرحله به بررسی افراد می‌پردازند در مرحله اول، درخواست‌نامه‌های متقاضیان بررسی می‌شوند که آیا آنان واجد شرایط هستند یا نه و آیا درخواست‌نامه‌های آنان تکمیل است یا خیر؟ این مرحله توسط کارمند آمریکایی و کارمند بومی سفارت نظارت می‌شود. در مرحله دوم، هر درخواست توسط سه نفر که تحصیل‌کرده‌های همان کشور در آمریکا می‌باشند موردبررسی قرار می‌گیرد.
این مرحله نیز توسط فرد مسئولی از سوی سفارت نظارت می‌شود. پس از تکمیل شدن بررسی و بر اساس نمره‌هایی که دریافت کرده‌اند، در مرحله سوم متقاضیان برای مصاحبه فراخوانده می‌شوند. مصاحبه گیرندگان سه آمریکایی و یک تحصیل‌کرده‌ی مرتبط با رشته همان کشور، است. در مرحله‌ی چهارم، بر اساس تمام بررسی‌ها و مصاحبه‌ها، انتخاب‌شدگان نهایی و تعدادی از کاندیداهای جایگزین انتخاب می‌شوند. در مرحله‌ی پنجم، از آنان امتحان‌های استاندارد لازم برای فوق‌لیسانس یا دکترا گرفته می‌شود. در مرحله ششم، نمره‌های این امتحان، با درخواست‌نامه‌ها به کمیته‌ی ۱۲ نفری در واشنگتن فرستاده می‌شود؛ و در پایان این کمیته افراد نهایی را اعلام می‌کند.[17] در این بررسی‌ها دستاوردهای علمی معتبر، پروژه‌های علمی، تبیین هدف تحصیل، قابلیت بالقوه رهبری، سازگاری و انعطاف‌پذیری افراد برای تعامل با جامعه میزبان موردبررسی جدی قرار می‌گیرد.[18] انتخاب افراد طولانی‌مدت، منضبط و رقابتی است و از آن‌ها می‌خواهند که اهداف و برنامه‌هایشان برای آینده را بااحتیاط در نظر بگیرند.[19] کمک‌های مالی فولبرایت در مقطع فوق‌لیسانس و دکترا شامل دانشجویان، محققان، معلمان و دانشمندان و در همه رشته‌ها به‌جز پژوهش‌های پزشکی بالینی را شامل می‌شود.[20] در جذب افراد مختلف از حمایت‌های بخش خصوصی و نام شرکت‌های معروف نیز استفاده می‌شود تا جوانان راحت‌تر جذب شوند.[21]
برنامه فولبرایت
شروط پذیرش
شرایط برای پذیرش در فولبرایت به‌قرار زیر است:
-
باید شهروند کشور مربوطه باشد و در حال حاضر در آن کشور زندگی کند.
-
برای دوره‌ی فوق‌لیسانس باید اسناد تکمیل دوره‌ی لیسانس را با خود به همراه داشته باشد و آن را همراه با برگه درخواست ارسال کند.
-
گذشته‌ی علمی قوی که نمرات و درجه‌ی آنان در دانشگاه نشان‌دهنده‌ی آن است، داشته باشد.
-
فرد باید سه توصیه‌نامه از استادان و کسانی که نزدشان کارکرده است، داشته باشد. معمولاً می‌خواهند که دو توصیه‌نامه از سوی استادان و دیگری از سوی استخدام‌کننده‌ی متقاضی باشد.
-
فرد باید دست‌کم در امتحان اینترنتی تافل 75 نمره بگیرد و آن را همراه با برگه درخواست ارسال کند. متقاضی دوره‌ی دکترا باید حداقل ۸۰ نمره‌ی تافل اینترنتی داشته باشد.
-
تجربه‌ی کاری و پس‌زمینه‌ی درخشان تحصیلی در رشته موردنظر فرد بسیار مهم است.
-
فرد باید در پروپوزال ظرفیت‌ها و اهداف خود را بیان کند و در مقاله‌ی دیگری اهداف تحصیلش را مشخص سازد و با استدلال قوی توضیح دهد که چرا برداشتن گام‌های مشخص دانشگاهی او را به اهدافش می‌رساند و باید برنامه‌های علمی فرد با اهداف درازمدت کشورش مرتبط باشد.[22]
اهمیت علمی تحصیل در امریکا و نهادهای تحصیلات عالی این کشور، بورس‌های فولبرایت را مهم می‌سازد.[23] تا به امروز نزدیک به 50،000 محقق در بیش از 140 کشور در سراسر جهان در دانشگاه‌ها و مراکز علمی حضور یافته‌اند و بیش از 45،000 دانشمند از خارج از کشور در دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی ایالات‌متحده، حضور پیداکرده‌اند.[24] بورسیه حتی در کشورهایی که سفارتخانه ایالات‌متحده مستقر نیست نیز ارائه می‌شود. در این حالت از سفارتخانه‌های دیگر (حافظ منافع) استفاده می‌شود.[25]
سناتور جی. ویلیام فولبرایت: «هدف برنامه‌ی فولبرایت، آوردن دانش بیشتر، عقلانیت بیشتر و شفقت بیشتر در امور جهان است و بدین‌وسیله
ملت‌های جهان سرانجام خواهند آموخت که چگونه باهم در صلح و دوستی زندگی کنند.»[26]
هدف اصلی بورسیه‌ها
باوجود ویژگی‌های موجود در برنامه و عنوان زیبای مبادلات فرهنگی و آموزشی آن، آیا می‌توان پذیرفت که دولت ایالات‌متحده که همواره خواهان سلطه برجهان است و از طرفی در این برنامه برای هر فرد که دوره‌ی فوق‌لیسانس را تکمیل می‌کند، در حدود یک‌صد هزار دلار و برای هر فرد که دوره‌ی دکترا را تکمیل می‌کند در حدود دویست و پنجاه‌هزار دلار و حتی در بعضی موارد خیلی بالاتر از این رقم هزینه می‌شود[27]، هیچ‌گونه توقع و چشم‌داشتی نداشته باشد! آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند تا برنامه را بر اساس درجه‌ای از این اعتقاد پیاده کنند که بورسیه‌ها برای ایجاد تحول آرام در جامعه خود، پیوندهای سیاسی نزدیک یا حداقل ارتباط دوستانه با ایالات‌متحده است؛ اما هدف اصلی این برنامه را خانم تارا ساننشاین (Tara Sonenshine) معاون دیپلماسی عمومی وزارت خارجه آمریکا طی سخنانی در مرکز شهروندی جهانی افشا می‌کند.
او در اظهارات خود بیان کرد که:
«من در این سمت با افزایش مفاهمه میان ایالات‌متحده و سایر کشورها تلاش می‌کنم اهداف سیاست کشورمان را ارتقاء بخشم. حدود 60 درصد جمعیت جهان زیر 30 سال سن دارد. ایجاد ارتباط مستحکم و مثبت با این جمعیت جوان و متنوع از اهمیت به سزایی برخوردار است. چراکه آن‌ها، رهبران آتی و شهروندان جامعه جهانی‌اند. لذا نمی‌توانیم با آن‌ها ارتباط نداشته باشیم و در عوض می‌بایست به دنبال یافتن راه‌هایی برای ایجاد، تداوم و تقویت روابط خود باشیم. تبادلات یکی از بهترین راه‌هایی است که می‌توانیم این مهم را به انجام رسانیم. تحصیل در خارج برای دانشجویان آمریکایی، شهروندان جوانمان را در ارتباط مستقیم و معنی‌دار با جمعیت فوق قرار می‌دهد. این امر به آن‌ها امکان می‌دهد تا روابطی طولانی و شبکه ارتباطی پایداری ایجاد کنند. زمانی که ما به دانشجویان خارجی کمک می‌کنیم تا مهارت‌های کسب پیشرفت و امنیت را یاد بگیرند و ارتباطات شخصی خود را با آمریکایی‌ها برقرار سازند، این مسئله آن‌ها را به‌عنوان رهبران سیاسی، کارفرمایان، دانشمندان، هنرمندان و ورزشکاران به‌شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. این افراد به شرکای ما در سرتاسر جهان تبدیل می‌شوند. این مسئله به ایمنی و امنیت بیشتر شهروندان ما منجر خواهد شد. به همین دلیل و دیگر دلایل است که می‌توانیم بی‌هیچ ملاحظه‌ای بگوییم که تبادلات آموزشی، بیش از سرمایه‌گذاری صورت گرفته، به دست می‌آورد.»[28]
بر این اساس کاملاً آشکار می‌شود که هدف اصلی ایالات‌متحده از این کار شست‌وشوی مغزی افراد و سپس بازگرداندن آن‌ها به کشور خود برای انجام نیات ایالات‌متحده است. درواقع حاصل فعالیت کمیسیون مبادلات فرهنگی و آموزشی آمریکا ظهور طیفی از روشنفکران فرمان‌بردار آمریکا در آن کشور است.
تأثیر اصلی اجرا برنامه فولبرایت
شواهدی که مؤید اثرگذاری این برنامه‌ها هستند را می‌توان در دانشجویان سابقی دید که در حال حاضر به رهبرانی در حوزه‌ها و مناطق خود تبدیل‌شده‌اند. بیش از 350 تن از این دانش‌آموختگان ریاست دولت‌ها را به دست گرفته‌اند، ازجمله می‌توان به دیلما روسف (Dilma Rousseff) در برزیل، عبدالله گل (Abdullah Gül) در ترکیه، جولیا گیلارد (Julia Gillard) در استرالیا و حامد کرزای (Hamid Karzai) در افغانستان اشاره کرد.[29]
حامد کرزای تحصیل‌کرده برنامه فولبرایت
بودجه دیپلماسی عمومی آمریکا علیه ایران
تمرکز آمریکایی‌ها بر روی تغییر ارزش‌ها و سبک زندگی مردم ایران (جنگ نرم) استوارشده است. طبق گزارش کمیسیون مشورتی دیپلماسی عمومی آمریکا، دو شبکه رادیویی-تلویزیونی این وظیفه مهم و استراتژیک را بر عهده‌دارند. صدای آمریکا بودجه مالی ۱۵ میلیون و ۱۳۳ هزار دلاری[30] دارد و روش ارائه برنامه آن به شکل تلویزیون ماهواره‌ای، رادیو ماهواره‌ای، وب‌سایت و موبایل سایت و رسانه اجتماعی است. رادیو فردا با بودجه مالی 6 میلیون و 967 هزار دلاری ازجمله دیگر این رسانه‌ها است و روش ارائه برنامه آن از طریق رادیو، تلویزیون، وب‌سایت و موبایل سایت و رسانه اجتماعی و دارای مجموع پخش رادیویی 168 ساعت در هفته است.
صدای آمریکا و رادیو فردا بنگاه‌های اصلی جنگ نرم ایالت متحده علیه ایران
بررسی سند دیپلماسی عمومی آمریکا
فهرست گزارش و حجم آن‌که دیپلماسی عمومی در سایر نقاط جهان را در برمی‌گیرد، نشان‌دهنده میل آمریکا به نفوذ در این مناطق است. بررسی فهرست این گزارش مشخص می‌کند که آمریکایی‌ها بر روی جوانان مخصوصاً سنین 13 تا 18 سال حساب ویژه‌ای باز کره‌اند.[31] این سند همچنین به توضیح انواع مختلف بورسیه‌های تحصیلی که تحت عناوین مختلف ارائه می‌شود، اشاره دارد مانند رهبران جوان در آمریکا، ایجاد ظرفیت، بورسیه درزمینه سلامت، بورسیه محققان، بورسیه دانشمندان، بورسیه دانشجویان، بورسیه تحقیقات کاربردی و... که نشان‌دهنده اهمیت و عمق نفوذ این کار است. برخی از برنامه‌ها بر برخی نکات جغرافیایی یا کشورهای خاص و استراتژیک اشاره دارد؛ مانند منطقه آمریکای لاتین که حیاط‌خلوت ایالات‌متحده نامیده می‌شود. این برنامه که هم دارای فرصت برای دانشجویان آمریکایی و هم خارجی است دارای وسعت بیشتری برای دانشجویان خارجی است تا آن‌ها را هرچه بیشتر به سمت خود جذب و تحت تأثیر قرار دهد. بخش همراهان ویژه و حرفه‌ای که اغلب برای کشورهای شرق آسیا و هم‌پیمانان ایالات‌متحده می‌باشد ظرفیت ویژه‌ای را برای ایجاد جوامع پیشرفته و پرورش رهبران آینده فراهم کرده است. ژاپن و کره جنوبی ازجمله این کشورها هستند.
بودجه دیپلماسی عمومی آمریکا در سال 2015 مبلغ یک میلیارد و 833 میلیون دلار بود
که این بودجه برای سال 2016 به مبلغ یک میلیارد و 906 میلیون دلار افزایش پیدا کرد.
وجود این بورسیه‌ها در بخش‌های مختلف ازجمله مرکز همبستگی بین‌المللی کار و... بر وسعت آن افزوده است. برنامه‌های فرهنگی تدارک دیده‌شده در کنار اصل برنامه که علمی و تحصیلی است، بعد اصلی دیگر این بورسیه‌ها می‌باشد. برنامه‌های فرهنگی شامل مجموعه‌ای از مدل‌ها هنری است در پاسخ به تغییر محیط فرد و باهدف غلبه بر موانع ایجاد ارتباط با مخاطب می‌باشد؛ مانند فیلم‌های هالیوود، موزیک‌های مختلف و غیره. بخش‌های خصوصی با ارائه خدمات و تقبل هزینه‌ها در این عرصه فعالیت چشم‌گیری دارند. هدف آن‌ها این است که با ارائه فرصت‌ها برای افراد و بازگشت آن‌ها به کشور خود زمینه استفاده شرکت‌ها را از فرصت‌های تجاری در کشور فراهم کنند. در سال 2014 حدود 275 هزار نفر از کمک بخش خصوصی و حامیان مالی استفاده کردند. حامیان مالی در قالب یک برنامه از پیش تعیین‌شده و در چارچوب خاص عمل می‌کنند. این عمل به مدیریت کارها و بررسی نقاط ضعف و قدرت کمک می‌کند.[32]
ایالات‌متحده به‌خوبی دریافته است که قوّت پول، مقام، بورس و زرق‌وبرق سفرهای خارج چنان قوی است که روشنفکران ضعیف و سست‌عنصر را در خود حل می‌کند و می‌تواند باعث نفوذ بر این‌گونه افراد گردد؛ افرادی که با حضور و تحصیل در ایالات‌متحده شست‌وشوی مغزی شده و با بازگشت به کشور اهداف و نیات آن‌ها را در پیش می‌گیرد. گویی که تمام مشکلات کشور با ایجاد ارتباط و اطاعت‌پذیری از ایالات‌متحده حل می‌شود.